آمدن های شعر

" دوست دارم که در هزار و سیصد و بیست، با تو در لاله زار قدم بزنم/ یا که در یک غروب  پاییزی، بوسه ای  به گونه ات بزنم"

امشب آمدم شعر بگویم ولی جز این بیت غیر وزین دیگر چیزی به ذهنم نرسید. تمام قافیه هایی که می شد را ردیف کردم ولی باز جز کلمات پراکنده ای چیزی عایدم نشد . 

خیلی سال است از شعر گفتنم می گذرد. سه چهار سال مثلا. آن موقع ها پیش دانشگاهی که بودم یکشنبه شب ها شعرم می آمد. آن هم طولانی و با واژه های قلمبه سلمبه. بعد سه شنبه ها سر کلاس زبان می رفتم جلو تخته می خواندمشان بقیه هم دست می زند. 

یک بار که در تابستان نود در یک روز دو تا ترانه گفتم که بفرستم برای رادیو هفت. فرستادم ولی قبول نشد و هیچ کس نخواندش. آهنگ نشد. 

شعر آمدنی ست. خودش باید بیاید توی کله ات و بگوید مرا بنویس. ولی امشب کلمات کمک نکردند و شعر نشدند و فعلا باید بسنده کنم به همین نوشتن های متن واری. 

خدا را چه دیدی شاید باز به روزهای اوجم برگشتم و شعرها آمدند و شاعر شدم.