kim se yok mo

گاهی دوس داری یجایی بنویسی که کسی نباشه... کسی ندونه... کسی نخونه... نگی الان فلانی ناراحت میشه.. فلانی به خودش می گیره... الان چی راجع بهم فک میکنن؟

اینجا اونقدر خلوته که برای خودمم غریبه س... انگار فرزند خونده... انگار اتاق یه هتل... خونه نیست. 

ولی موقعایی که لپ تاپو باز میکنم دوس دارم حتما بهش سر بزنم و بنویسم و بگم می دونم که هستی.

حالا که باز بخاطر سایت و بارگذاری محصولات باید پای لپ تاپ باشم احتمالا بیشتر بنویسم. الان هی نوحه مادر غمخوار حاج مهدی رسولی داره پخش میشه چون فاطمیه س. اتاق بوی پرتقال میده و شب شنبه س. باید تا قبل از خواب قرآنمو بخونم و نامه ها رو بنویسم.